De tijd vliegt!

Alweer de 7e week, hoogste tijd dus voor een nieuwe update! Het lijkt soms misschien alsof je een beetje geduld moet hebben voor een nieuw stukje van mij, maar dat is niets vergeleken met het geduld dat wij hier hebben geleerd te hebben. In het ziekenhuis kan het maar zo zijn dat we 2 uur op de chirurg zitten te wachten, of op de dienstdoende dokter die zijn telefoon niet opneemt terwijl er een keizersnede gedaan moet worden. Maar ook tijdens onze tripjes wordt ons geduld flink op de proef gesteld.
Zo zijn we vorig weekend naar Lake Bunyonyi geweest, we wisten dat het een lange reis zou zijn, dus we vertrokken lekker op tijd! Om 8 uur stond de Boda- driver ons al op te wachten, waarbij we vervolgens in Masaka 2 uur konden wachten op een goede bus. Rond 4/ half 5 waren we uiteindelijk op het eilandje waar we het weekend gingen doorbrengen, ruim 8 uurtjes verder dus, maar de reis was echt absoluut alle moeite waard! Zo ontzettend mooi! Lake Bunyonyi is een groot meer met 29 eilandjes, en waar en hoe lang je ook kijkt, het blijft mooi.
Op zaterdag konden we met een groep Britten mee met een tripje met als eindbestemming een stam. Van te voren hadden we al heel erg getwijfeld of we dit wel of niet wilden doen omdat het wel een beetje iets weg heeft van aapjes kijken, maar dan met mensen. Maar nu er al een tochtje ging dachten we dat het toch wel de moeite was om te proberen. Bij het tripje hoorde ook een boottocht, wat sowieso al genieten was, gevolgd door een wandeling. Bij de wandeling kregen we al snel gezelschap van héél erg veel kinderen, die natuurlijk ook allemaal handje wilden vasthouden. Toen we na een tijdje wat moesten klimmen was het ietsje minder handig om al die handjes vast te houden, hoewel, stiekem gaven die kleine kinderen best nog een beetje steun! Eenmaal boven waren we bij de stam, we moesten plaatsnemen op een bankje waarbij ze voor ons muziek gingen maken en gingen dansen. Dit was een beetje dubbel, maar op zich wel weer een ervaring! Nadat we ook de huisjes te zien kregen en we een keertje konden proberen te boogschieten was het weer tijd voor de tocht naar beneden!
Dit was ook het weekend van de WK- finale, helaas zonder Nederland, maar we besloten na wat twijfel toch maar te gaan kijken! Het boottochtje er naartoe, ’s avonds met volle maan, maakte het leuk. De wedstrijd zelf ben ik half in slaap gevallen.

Afgelopen weekend zijn we naar Ssesse Isands geweest, wat inhoudt dat we naar een eilandje op het Victoria Lake gingen. Vooral heel chill maar ook heel mooi, met ook allemaal bijzonder vogels! Zelfs nog naar de ‘bird zoo’ geweest (kostte 50 cent), waarbij we eigenlijk hoopte dat we ze in het wild gingen zien, maar het was echt een Zoo, waarbij de vogels in een veel te klein hokje zaten. Ook om bij Ssesse Islands te komen hadden we een beetje geduld nodig, na een onverwacht hobbelige weg naar de ferry, bleek toen we daar aankwamen dat we hier 3 uur op moesten wachten! Maar goed, we moeten niet klagen, het is allemaal zeker de moeite waard! Op de terugweg vanaf Ssesse hadden we voor het eerst een echt probleempje met de auto, we stonden plotseling vast in de ‘berm’. Terwijl de chauffeur hulp aan het halen was in een dorpje verderop, ging een beetje regen over in een beetje heel veel regen, wat voor enige paniek in de bus zorgde, want voelde we de bus nou een beetje bewegen? Hierbij moet ik even vertellen dat de bus al een klein beetje gekanteld was komen te staan bij het vast komen te zitten. Met ruim 20 Britten in een bus, waarbij de meningen verschilden over wel of niet blijven zitten (de chauffeur had gezegd dat we gewoon even moesten wachten), besloten we uiteindelijk via de raampjes de bus te verlaten. Waarbij we zelfs rekening hielden met verdelen van gewicht en welke kant er als eerste uit mocht. Stonden we daar in de regen, iedereen vond het, eenmaal uit de bus, vooral heel erg grappig en gelukkig duurde het ook helemaal niet lang tot de chauffeur terugkwam met een takelbusje en een touw. Bij de eerste poging brak helaas het touw, maar met een tweede poging was de bus er toch snel uit. Grappige onderbreking van een hobbelig ritje.

In het ziekenhuis gaat het ook nog allemaal z’n gangetje. Inmiddels staan we steeds op een afdeling, waarbij we iedere 2 weken wisselen van afdeling. Doordat je 2 weken achter elkaar op de afdeling staat krijg je ook wat meer contact met de mensen die op de afdeling werken! Ella en ik zijn ook een keer een dagje naar het ziekenhuis in Masaka geweest. Villa Maria, het ziekenhuis waar wij zitten, is een private ziekenhuis waar mensen dus iets moeten betalen voor een behandeling. In Masaka is er een overheidsziekenhuis, waar mensen gratis naar toe kunnen. Het verschil is groot! Bij ons is alles redelijk goed geregeld, in het overheidsziekenhuis zijn dingen vaak op en liggen er allemaal patiënten op de grond en onder bedden omdat er niet genoeg plaats voor ze is. Zo waren wij op de ‘IC’ van de kinderafdeling waar er 8 tot 10 kindjes lagen die eigenlijk zuurstof zouden moeten krijgen. Er waren helaas maar voor 5 kindjes zuurstof slangetjes en dus was het kijken wie het het allermeest nodig had, de anderen moesten het zonder doen.

We maken veel grote uitstapjes maar ook dicht bij huis zijn er bijzondere dingen te zien. Zo zijn we een middagje een wandeling gaan maken, waarbij we uiteindelijk bij een community uitkwamen. Toen we op het punt stonden om weg te gaan sprak een van de nonnen ons aan of we geen rondleiding wilden. Dit vonden we best wel leuk! Het bleek echt allemaal nog veel groter dan we dachten, nadat we langs de kapel en de begraafplaats waren geweest gingen we langs bij de fabriekjes die ze hadden. Zo hadden ze er een klein schoenfabriekje, een meubelfabriek, een grote fabriek waar ze waterflesjes maakten en een fabriek voor hosti’s. Na deze rondleiding gingen we nog langs een aantal schooltjes, waar we natuurlijk ook overal het visitor’s boek moesten tekenen. Bij het laatste schooltje waar we waren hoorden we wat muziek en toen vroegen wij ons af of we daar ook even mochten kijken. De non keek ons eerst een beetje twijfelachtig aan, maar vervolgens vond ze het een goed idee. Wel moesten we heel eventjes wachten voor we naar binnen konden. Toen we uiteindelijk richting de muziek liepen snapten we waarom, de muziek was inmiddels gestopt, waarbij op het moment dat wij binnenkwamen ruim 100 kinderen begonnen te zingen en te trommelen. Wel een beetje bizar, wij hebben daar niets bijzonders gedaan, het enige bijzondere is dat we blank zijn en daarvoor werd dit zo gedaan. Absoluut niet wat we hadden verwacht toen we vroegen of we een kijkje mochten nemen bij de muziek, maar ondanks dat we het eigenlijk veel te overdreven vonden, was het toch ook wel heel bijzonder! Ook echt wel een beetje kippenvel toen ze met zoveel kinderen tegelijk begonnen te zingen, het klonk ook echt super goed.

Een update over het eten kan natuurlijk niet ontbreken, dus bij deze! Een gerecht wat hier door de bevolking dagelijks wordt gegeten is Matoke, een soort banaan wat wordt gekookt en vervolgens wordt gestampt. We hadden al een aantal keer gezegd dat we dat echt moesten proberen, maar tot nu toe had ik het een paar keer afgewezen toen Ella vroeg of we het niet in een restaurantje in Masaka konden gaan eten. Ik wilde het ook echt wel proberen maar ergens trok het me ook weer niet zo erg om er echt voor naar een restaurantje te gaan. Maar vorige week hebben we het dan eindelijk geprobeerd, en zelfs leren klaarmaken! Twee Ugandese meiden die we in het ziekenhuis hebben ontmoet, kwamen bij ons langs met de mededeling dat ze met ons Matoke wilden maken. Super leuk! Het was best wel prima, Ella vond het zelf super lekker, Anouk en ik weten nog niet helemaal of het per se voor herhaling vatbaar is, maar het was zeker heel leuk dat we het op deze manier hebben gegeten!

En zo worden de verhaaltjes zo stiekem steeds een beetje langer!

Kus Corine